به طور سنتی، فرایندهای انعقاد و فیلتراسیون جهت حذف آرسنیک مورد استفاده قرار می‌گیرند. مواد منعقدکننده همچون آلوم، کلرید فریک، سولفات فریک و آب‌آهک جهت حذف آرسنیک با درجه‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای حذف آرسنیک با فرایند انعقاد آرسنیک معمولا باید به شکل As(V) باشد، اگر As(III) موجود باشد، نخست باید با استفاده از کلر، ازون یا پرمنگنات به شکل آرسنات اکسید شود. ساز و کارهای حذف As(V) بوسیله‌ی فرایند انعقاد می‌تواند ترکیبی از ترسیب، ترسیب همزمان[1] و جذب سطحی باشد.

درصد حذف با اسفاده از کلرید فریک از 81 تا 100 درصد برای دوزهای منعقدکننده‌ی 5 تا 304 میلیگرم بر لیتر تغییر می‌کند. دوز معمول برای نمکهای فریک 5 تا 30 میلیگرم بر لیتر و pH معمولا زیر 8 می‌باشد.

انعقاد آلوم میزان حذف 23 تا 100 درصد را با دوز 6 تا 50 میلیگرم بر لیتر نشان می‌دهد. دوز معمول برای آلوم 10 تا 50 میلیگرم بر لیتر و pH معمولا بین 6 و 7 می‌باشد. برای فرایندهای تصفیه‌ی آهن-منگنز، که غلظت Fe²⁺ بیش از 5/1 میلیگرم بر لیتر است، حدود 80 تا 90 درصد آرسنیک حذف می‌شود.

تصفیه‌خانه‌هایی که تنها منگنز را حذف می‌کنند، مقادیر قابل توجهی از آرسنیک را حذف نمی‌کنند.

در یکانهای سختی‌زدایی که از آهک اضافه برای حذف Mg²⁺ استفاده می‌کنند، 60 تا 90 درصد آرسنیک حذف می‌شود. در یکانهای سختی‌زدایی تک‌مرحله‌ای که تنها Ca²⁺ حذف می‌کنند، صفر تا 40 درصد آرسنیک حذف می‌شود. برای منابع آب حاوی مقادیر زیاد فسفات یا سیلیکات، انعقاد برای حذف آرسنیک کمتر موثر است.

برای آبهای حاوی سولفید، As(III) به صورت AsS و As₂S₃ رسوب می‌کند. توصیه می‌شود برای تعیین گزینه‌های مختلف حذف آرسنیک با استفاده از فرایند انعقاد از آزمایش جار استفاده شود.